Laatste werkdag

Na 6 maanden lang (bijna) elke dag 10 uur te werken zonder airco, met panty, is de vrijheid nabij. De laatste dag, de laatste keer 10 uren doorstaan voordat het écht leuke avontuur in Thailand met Pleun kan gaan beginnen. 

6 maanden is een lange periode, maar toch is het ineens enorm snel gegaan. Ik kan me nog herinneren dat ik de eerste weken echt aan het aftellen was tot Daan of m'n familie kwamen, nu is dat een stuk minder. Ik heb mijn draai gevonden in het drukke werkleven, het Thaise eten en het team. Thaise mensen zijn heel anders dan Nederlanders en dat was wennen. Inmiddels weet ik niet beter en meng ik me goed. Toch ben ik alsnog voornamelijk bevriend met de andere stagiaires in het hotel. Het is heel raar om je te bedenken dat ik hen na vandaag waarschijnlijk nooit meer zie. In een half jaar ontwikkel je een hechte vriendschap, waarbij je bijna continu bij elkaar bent en daarna gaat ieder weer z'n eigen weg. Ik naar Nederland, Aida naar Marokko en Vanet en Da Ran via hun thuisland terug naar Zwitserland. Natuurlijk hebben we het erover om elkaar op te zoeken, maar de kans dat dat echt gebeurd is verwaarloosbaar klein. Iedereen komt dadelijk weer in zijn eigen ritme en ziet haar eigen vriendinnen van thuis weer terug, dan is Thailand zo vergeten.

De laatste dag lijkt in eerste instantie een doodnormale dag. Niemand zegt iets wanneer ik binnenkom, er lijkt geen realisatie te zijn van het feit dat dit mijn allerlaatste dag in Amari is (achter de receptie tenminste). Ik ga aan het werk en het is druk. Continu blijf ik bezig. Op een gegeven moment moet ik een gast naar de kamer brengen met een golfkarretje en mag ik plaatsnemen tussen mijn favoriete bell boys (dat zijn de piccolo's), P'ae en P'Max. Zij realiseren het zich wel en we maken samen een paar selfies. Ik heb elke dag zoveel plezier met ze gehad, vooral Ae bezorgde me altijd een lach op mijn gezicht door me te kloten. Bij hem weet ik wel zeker dat ik hem nooit meer zal zien. De afstand tussen Thailand en Nederland is wel heel groot en de vliegtickets zijn duur. Daarbij heeft hij ook nog een gezin te onderhouden en kan hij niet zomaar een paar weken  alleen op vakantie. Ondanks dat ik het jammer vind dat ik ze nooit meer zal zien, geniet ik met volle teugen van de laatste grapjes en gesprekken. 

Na 10 uur zit het er dan op, de laatste dag is voorbij. Tijd om afscheid te nemen van collega's achter de receptie. Dat voelt onwenning, ik heb nog nooit voor altijd afscheid genomen. Ik begin bij Anisha, een hele leuke maar wat afstandelijke meid, en geef haar een knuffel. Ze reageert enorm warm en al snel vormt zich een hele rij om mij een knuffel te geven. Het hotel is natuurlijk nog steeds open, zoals altijd, dus sommige gasten kijken wat verbaasd op. Gelukkig was het niet druk in de lobby op dat moment. Op het moment dat mijn Front Office Manager gedag komt zeggen en mij bedankt voor alle inzet de afgelopen maanden voel ik een traantje prikken in mijn ogen. Nee, ik ga hier echt geen potje staan huilen. Gelukkig wist ik het redelijk droog te houden. Met een dubbel gevoel keer ik terug naar mijn kamer voor de laatste nacht daar.

's Avonds ga ik nog op stap met Aida om mijn laatste dag te vieren. Dat is super gezellig. Aida moet helaas nog 2 maanden hard werken. Op de terugweg naar mijn kamer loop ik langs de receptie af om ook de nachtdienst gedag te zeggen. Eric en Charif zal ik ook missen, zij waren altijd enorm lief voor me. Zo regelden ze altijd een extra ontbijtbox met sandwiches als ik ochtenddienst had, zodat ik geen rijst hoefde te eten. Ze waren altijd oprecht geïnteresseerd en praatten heel wat af. Ook met hen neem ik nog wat foto's en dan is het toch tijd om te slapen.

Mijn allerlaatste nacht in mijn kamer en ik kan moeilijk in slaap komen.